Άνθρωποι…

Αυτή είναι ανεύθυνη, ο άλλος κωλόπαιδο, ο τρίτος είναι ρηχός...

Περνάς

δίπλα τους, σχεδόν σκοντάφτεις στο αμήχανο χαμόγελό τους καθώς και οι δύο στρίβετε στη γωνία. Ιδρώνετε μαζί στο γυμναστήριο, ακουμπάτε κατά

λάθος ο ένας τα δάχτυλα του άλλου στη χειρολαβή του μετρό. Ρίχνετε

μεταξύ σας ενοχικά βλέμματα καθώς καταπίνετε βουλημικά ένα κομμάτι κέικ

σοκολάτας στο συνοικιακό καφέ, καθώς κρυφογελάτε μέσα στο σκοτάδι στις

διπλανές θέσεις του σινεμά.

Παρά την εξ’ ορισμού σε αντιδράσεις πολυπλευρικότητα της ζωής που διάγουμε,

παραδόξως διαλέγουμε μονοδιάστατα να κρίνουμε τους άλλους, γνωστούς μας

και αγνώστους, επικεντρώνοντας το ΄κατηγορώ΄ μας σε ένα και μόνο

χαρακτηριστικό τους, σε μια μόνο πράξη τους που τις περισσότερες φορές,

και ίσως ενδόμυχα, τη ζηλεύουμε ή, απλούστατα, είναι αυτή που

διακρίνεται πιο εύκολα.

Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες διάφορα και

εκπλήσσομαι από το πόσο αλύγιστες και άκαμπτες είναι κάποιες απόψεις

αλλά και παράλληλα πόσο κόπτονται όλοι να διασφαλίσουν την δική τους

‘πολιτικά’ ορθή στάση απέναντι στα πράγματα μην τυχόν και κατηγορηθούν

για αναλγησία, που σαφώς επιδεικνύουν.

Γιατί όταν πρόκειται για τους άλλους οι κρίσεις μας έρχονται στο στόμα με τέτοια ευκολία; Αυτή

είναι ανεύθυνη, ο άλλος κωλόπαιδο, ο τρίτος είναι ρηχός, ο άλλος δεν

προσπάθησε ποτέ του για τίποτα. Η δική μου μέχρι τώρα πείρα μού έχει

δώσει να καταλάβω ότι κανείς μας δεν είναι μόνο ένα πράγμα, αυτό που διαλαλεί, μπορεί μάλιστα αρκετές φορές να είναι και αυτό που κρύβει. Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που χαμογελάνε πειθήνια χωρίς να έχουνε αποδεχτεί, άνθρωποι που τρέχουν όχι για να γραμμώσουν το σώμα τους αλλά για να λευτερώσουν το μυαλό τους, άνθρωποι που επιμένουν όχι για να στη σπάσουν αλλά από ψυχαναγκασμό που γνωρίζουν ότι τους κυριεύει. Άνθρωποι βράχοι που κλαίνε μέσα τους χωρίς να τους παίρνεις χαμπάρι,

άνθρωποι που καταρρίπτουν στερεότυπα στον εαυτό τους που άλλοι άνθρωποι

έχουν αβασάνιστα δημιουργήσει, ξανθιές σπίρτο και κουλτουριάρηδες

μούφα. Άνθρωποι που φοβούνται τα άγρια ζώα και διαπρέπουν ως

θηριοδαμαστές με κουρελιασμένα νεύρα. Πλούσιοι που ντρέπονται να

ζητήσουν νερό και φτωχοί που στη φυλάνε στη γωνία, χριστιανοί που δεν

συγχωρούν αμαρτήματα αλλά και άθρησκοι που υπηρετούν πιστά τον δικό τους

θεό της δικαιοσύνης.

Γέροι με όνειρα παιδικά και νέοι που

έχουν ήδη γεράσει από την πλήξη της τελειότητάς τους. Άνθρωποι με μέσα

που δεν έχουν όραμα και δεν τους νοιάζει και άνθρωποι με όραμα που δεν

έχουν μέσα κι ούτε πάλι τους νοιάζει.

Πριν πεις κάτι για τον άλλον σκέψου ‘Είναι άραγε μόνο αυτό που δείχνει;’

Νάσια Στεφανάκη

kissmygrass

Via

Άνθρωποι…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση